Posted in uncategorizedd

ՆԱ ՆՍՏԱԾ ԷՐ…

 

Նա նստած էր դաշնամուրի առաջին,
Որպես երգի մի վշտացած դիցուհի,
Եվ, նըվագի հնչյուններով տըխրագին,
Այնքան ազդու պատմում էր վիշտն յուր սրտի,

Որ թվում էր այն հիացման ժամին ինձ,
Թե արց ունքն էր հոսում տըխուր աչքերից…

Leave a comment